Załęczański Park Krajobrazowy

Załęczański Park Krajobrazowy, utworzony 5 stycznia 1978 roku, jako pierwszy park krajobrazowy w centralnej Polsce, rozciąga się na powierzchni 14 750 ha i jest zlokalizowany głównie w województwie łódzkim. Celem powołania parku jest ochrona unikalnego, jurajskiego krajobrazu Wyżyny Wieluńskiej. Teren parku obejmuje zakole rzeki Warty oraz jej przełomy. W parku występuje bogata flora, licząca prawie 770 taksonów roślin naczyniowych oraz wiele rzadkich gatunków podlegających ochronie, jak czosnek skalny czy lilie wodne. Lasy dominują w strukturze przyrodniczej, a ich struktura składa się głównie z ubogich borów sosnowych i niewielkich fragmentów cenniejszych lasów liściastych. Fauna parku jest również różnorodna, obejmując około 130 gatunków ptaków i wiele gatunków ssaków, płazów oraz ryb, w tym wydry, bobry czy rzadkie motyle. Park obfituje w zabytki, w tym drewniane kościoły typu wieluńskiego z XVI wieku oraz kurhany z II-III wieku n.e. Z bogactwa historycznego regionu wyróżniają się także archeologiczne stanowiska oraz techniczne zabytki, jak młyn w Kępowiźnie z XIX wieku. Park ma także wiele rezerwatów przyrody, w tym Bukową Górę oraz Dąbrowę w Niżankowicach. Interesującym elementem są jaskinie, jak Za Kratą czy Stalagmitowa, które przyciągają miłośników speleologii. Dla turystów dostępne są liczne szlaki piesze i rowerowe, prowadzące przez najciekawsze zakątki parku, w tym dolinę Warty oraz jego pomniki przyrody, takie jak Góra Wapiennik czy Granatowe Źródła, które są unikalnym przykładem krasowych źródeł. W parku znajdują się także użytki ekologiczne, jak starorzecze Wronia Woda. Ciekawostką jest źródło „Objawienie”, które według miejscowych legend ma właściwości lecznicze. Ośrodki edukacyjne, takie jak Nadwarciański Gród, oferują możliwości noclegowe i aktywności, zachęcając do odkrywania piękna tego wyjątkowego miejsca. Załęczański Park Krajobrazowy stanowi pomnik przyrody oraz kultury, łącząc różnorodność biologiczną z bogatym dziedzictwem historycznym.