Górnośląski Park Etnograficzny

Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie to skansen, który został założony w 1975 roku na terenie Parku Śląskiego. Zajmuje powierzchnię około 35,6 ha i gromadzi 78 zabytkowych drewnianych obiektów architektury wiejskiej i małomiasteczkowej, pochodzących z pięciu podregionów Górnego Śląska oraz regionu Zagłębia Dąbrowskiego. Wyjątkowym obiektem w skansenie jest XVIII-wieczny kościół pw. św. Józefa Robotnika z Nieboczów, który pełni rolę centrum ekspozycyji, obok spichlerzy oraz innych budynków z Beskidu Śląskiego. Większość zgromadzonych obiektów datuje się na połowę XIX wieku, co stanowi istotny element kulturowego dziedzictwa regionu. Skansen jest częścią szlaku architektury drewnianej w województwie śląskim, promującym bogatą tradycję budownictwa ludowego. Od 2013 roku muzeum wydaje czasopismo naukowe, "Rocznik Muzeum Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie". Historia muzeum sięga lat 30. XX wieku, jednak pierwsze konkretne plany realizacyjne zainicjowane zostały dopiero w 1952 roku podczas Walnego Zjazdu Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. W 1963 roku opracowano projekt skansenu, który został zrealizowany w kolejnych latach, a jego otwarcie miało miejsce w maju 1975 roku. Od września 2022 roku dyrektorem skansenu jest Paulina Cius-Górska, która kontynuuje misję zachowania i promowania lokalnej kultury oraz tradycji. Górnośląski Park Etnograficzny stanowi ważne miejsce nie tylko dla turystów, ale także dla lokalnej społeczności, edukując o historii i tradycjach regionu Górnego Śląska.