Kościół św. Jakuba w Raciborzu

Kościół św. Jakuba w Raciborzu, będący jedynym pozostałym obiektem po klasztorze dominikanów, ma swoje korzenie w latach 1258, kiedy to został sprowadzony zakon. Konsekracja miała miejsce najprawdopodobniej w tym samym roku. Budowla, która przeszła wiele zmian, obecny wygląd zawdzięcza przebudowom z początku XV wieku oraz z lat 1637-1655, po pożarach, które dotknęły kościół. Interesująca jest historia związana z kasacją klasztoru w 1810 roku, gdy dzięki staraniom duchowieństwa udało się zabezpieczyć kontynuację nabożeństw w języku polskim do 1938 roku. Kościół, po zniszczeniach wojennych w 1945 roku, pełnił rolę parafialnego do czasu odbudowy kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Architektura kościoła to przykład gotyckiego stylu, z jedną szeroką nawą i wieloprzęsłowym chórem. Elewacja zachodnia, w stylu neoromańskim, oraz gotyckie detale, które zostały przywrócone dzięki raciborskiemu architektowi Stracke’emu, wyróżniają budowlę. W kruchcie znajduje się marmurowy krzyż z 1874 roku oraz pomnik św. Jana Nepomucena z 1720 roku. Najbardziej wartościowym elementem wnętrza jest kaplica grobowa hrabiów von Gaschin, z piękną stiukową dekoracją i ołtarzem wykonanym z czarnego marmuru, przedstawiającym grupę Ukrzyżowania. Ołtarz w kaplicy Różańca świętego, ufundowany w 1659 roku, pochodzi prawdopodobnie od Salomona Steinhofa i zdobiony jest licznymi obrazami i rzeźbami. Ciekawostką jest, że pierwotny ołtarz główny poświęcony św. Jakubowi spłonął w 1945 roku, a obecny ma formę pseudogotycką. Kościół, jako miejsce kultu, pozostaje integralną częścią lokalnej kultury i historii Raciborza.