Pałacyk Myśliwski Habsburgów w Wiśle

Pałacyk Myśliwski Habsburgów w Wiśle, zbudowany w latach 1897-1898 na zlecenie arcyksięcia Fryderyka Habsburga, stanowi przykład architektury tyrolskiej. Wcześniej na tym terenie znajdowała się leśniczówka oraz domek myśliwski, który okazał się za mały dla potrzeb arcyksięcia i jego rodziny. W związku z zamiłowaniem Habsburgów do polowań, teren ten został dostosowany do hodowli głuszców. Pałacyk, zaprojektowany najprawdopodobniej przez Albin Teodora Prokopa, był drewniany i jednopiętrowy. Obiekt był świadkiem wielu ważnych wydarzeń, w tym wizyt cesarza Wilhelma II oraz ostatniego polowania Habsburgów w 1916 roku. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, pałacyk przeszedł na własność Skarbu Państwa, a w 1924 roku został przekształcony w schronisko pod nazwą Przysłop pod Baranią Górą. W okresie międzywojennym zyskał na popularności, a na polanie powstała skocznia narciarska. Po II wojnie światowej obiekt znów funkcjonował jako schronisko, jednak w latach 70. XX wieku, w związku ze wzrostem turystyki, zbudowano obok nowy budynek, a pałacyk zaczął popadać w ruinę. Uratowano go dzięki staraniom Towarzystwa Miłośników Wisły, a w 1985 roku przeniesiono do centrum Wisły, gdzie od 1987 roku pełni funkcję siedziby wiślańskiego oddziału PTTK. Obiekt znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej w województwie śląskim, co czyni go istotnym punktem na mapie kulturowej regionu. Jego historia odzwierciedla losy polowania, kultury leśnej i turystyki w Beskidach, a także przemiany związane z przynależnością do różnych administracji.